สกู๊ปพิเศษ
โดย…ยอดเยาวพา
“ปาท่องโก๋เจ้าเก่า” เสาชิงช้า เจอวิกฤตโควิดไม่ท้อ ทำปาท่องโก๋แช่แข็ง นำพาครอบครัวรอดวิกฤตอย่างภาคภูมิใจ
“ไร่ฮวด ลิ้มสกุล” เจ้าของ “ปาท่องโก๋เจ้าเก่า” เสาชิงช้าที่เปิดมานานกว่า 42 ปี ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นตัวเองและมาถึงรุ่นลูก ที่ยอมสานต่อธุรกิจหลังประสบวิกฤตโควิดมา ทว่าก็ไม่เคยท้อ ปรับกลยุทธ์ขายปาท่องโก๋แช่แข็งสู้โควิดจนผ่านมาได้ ด้วยการเปิดร้านทุกวันตามปกติ ซึ่งต้องบอกว่าบังเอิญไปเจอปาท่องโก๋ร้านนี้จากผ่านไปไหว้พระตอนเช้าช่วงสงกรานต์ เพราะเคยผ่านไปช่วงสายปาท่องโก๋ขายหมดแล้ว ครั้นได้เจอได้เห็นบรรยากาศสภากาแฟของรุ่นเก๋ามานั่งจิบกาแฟโบราณทานคู่กับปาท่องโก๋แบบหาได้ยากแล้ว ซึ่งที่ร้านจะมีปาท่องโก๋ให้เลือก 4 แบบ วันนั้นเราเลือกซื้อ 3 แบบมาลองทาน ที่ชอบคือปาท่องโก๋ธรรมดากรอบนอกนุ่มใน แถมตัวใหญ่แค่คู่เดียวก็อิ่มเพราะทานคู่กับกาแฟโบราณสูตรของร้านด้วย ครั้นทานไปนั่งมองบรรยากาศร้าน ได้เห็นครอบครัวช่วยกันคนละไม้คนละมือ พอลูกชายผละไปหาโต๊ะให้ลูกค้าที่ผลัดกันเดินเข้ามาคุณลุงไร่ฮวดก็ผละจากสภากาแฟมาทำหน้าที่หย่อนแป้งปาท่องโก๋ลงกระทะ ส่วนภรรยาก็ไปคีบปาท่องโก๋ให้ลูกค้า ด้านสะใภ้ก็ชงกาแฟโบราณมือเป็นระวิง คือทุกคนหมุนเวียนเปลี่ยนหน้าที่ได้อย่างคล่องแคล่วมองแล้วเพลินจนอดไม่ได้ต้องขอสัมภาษณ์ โดยคุณลุงไร่ฮวดเล่าถึงการทำธุรกิจปาท่องโก๋และให้คาถาคนทำธุรกิจว่าห้ามท้อ…
“ลูกค้าบางคนก็จะชอบหวาน หวานนี่คือสี่ขาของภูเก็ต ซาลาเปาหวาน ๆ เค็ม ๆ แล้วก็ปาท่องโก๋ธรรมดาเป็นคู่ แล้วก็แบบเกลียวเนี่ย ผมไม่ได้ทำขายนะ คือผมทำกินเอง เหลือเศษแป้งหน่อยนึงผมก็ม้วน ๆ กะทำกินเอง พอลูกค้าเขาเห็นเขาขอซื้อ ตอนนี้ที่ร้านมีปาท่องโก๋ 4 แบบ คือ สี่ขาของภูเก็ต, ซาลาเปา, แล้วปาท่องโก๋ธรรมดาเป็นคู่ และแบบเกลียว พระเอกในร้านเป็นปาท่องโก๋ของภูเก็ต ผมเป็นคนภูเก็ต
ตามจริงปาท่องโก๋ธรรมดาคือตัวเอก ลองลงมาก็ปาท่องโก๋ภูเก็ตกับซาลาเปา มันตีคู่กัน สมัยก่อนรุ่นพ่อเปิดตีสองครึ่งปิดเก้าโมงถึงสิบโมง สมัยก่อนทำส่งเยอะ ส่งร้านแถว ๆ นี้ไม่ได้ไปไหนมาก รุ่นผมเปิดหกโมงจนถึงของหมด แล้วตอนโควิดผมไม่ได้ปิดร้านเลย ขายได้ ขายแบบแช่แข็ง ทั้งหวาน ทั้งซาลาเปา และทั้งเกลียว แล้วลูกค้าไปอบเอาเอง ลูกชายเขาคิด แต่สมัยก่อนผมก็คิดเหมือนกัน แต่ไม่มีหม้ออบเลยไม่ได้ทำได้แค่คิด พอมาเป็นรุ่นลูกและลูกสะใภ้เขามาช่วยกิจการเลยคิดทำปาท่องโก๋แช่แข็งตอนโควิด ช่วงนั้นโควิดลูกค้าไม่ได้เข้ามานั่งที่ร้านก็สั่งแต่แช่แข็งไป อยู่ได้เลย พอโควิดผ่านไปก็กลับมาทำเหมือนเดิม คือตอนแรกเขาไม่เอานะ กว่าลูกชายจะมาทำได้ กว่าเขาจะรู้ตัวว่าทำงานนอกบ้านกับทำงานในบ้านอย่างไหนดีกว่ากัน พอเขารู้ทำในบ้านของดีกว่าเลยกลับมาทำที่บ้าน อยู่ข้างนอกเป็นขี้ข้า แต่มาทำกันเองแบบนี้ใครจะว่า ว่าก็คือสอน พ่อแม่สอนแค่นั้น ตอนนี้ผมสบายใจลูกชาย ลูกสะใภ้และหลานมาช่วยกันทำมาหากิน แล้วเราก็คิดดูว่าแล้วเราจะอยู่ได้สักเท่าไหร่ แต่เราได้สอนให้ลูกเราทำเป็นแล้วทั้งกาแฟและปาท่องโก๋ ผมพอใจแล้ว
คำเดียวที่ผมถืออยู่นี้แล้วทำให้ผ่านช่วงกฤตหนักของโควิดมาได้คือ ท้อได้แต่อย่าถอย แค่นั้น ถ้าล้มแล้วต้องลุก ถ้าเราล้มที่สนามหญ้าพอเราลุกขึ้นมาหญ้าก็ต้องติดขึ้นมา หรือถ้าเราล้มบนดินเม็ดทรายดินก็ต้องติดขึ้นมา นี่ถือว่าเราล้มแล้วเราลุกแล้วเราได้ผล เพราะมีของติดมือขึ้นมา”
