ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
เจอคำเด็ดเลยเก็บมาฝากจาก “จันทระอสุรา”
ต้องบอกว่าเป็นเพราะโชคชะตาและนิยายของนักเขียนนามปากกา “คามิเลียสีชมพู” ที่พาเราเจอกัน ทั้งเป็นการเปิดโลกทัศน์การอ่านที่มีเรื่องไสยเวทมากมายเข้ามาเกี่ยวข้อนำพาให้เรื่องราวสนุกสนานชวนตื่นเต้นผสมผสานความรักละมุนละไมของ สุระอสุราและปเรียนน์จันทร์ ในนิยายเรื่อง “จันทระอสุรา” แต่ถ้าอ่านเรียงลำดับเริ่มจาก “มันตราสมิง” ต่อที่ “จันทระอสุรา” แล้วต่อ “ดารกาวายุ” และ “ไอยรีสิตามัน” (นักเขียนบอกอ่านแยกได้) เนื่องจากตัวละครเกี่ยวโยงกัน สำหรับจันทระอสุรา ชื่อ ‘สุระอสุรา’ ได้มาจากสมิงหิรัณยกายเป็นคนตั้งให้ตอนขอเป็นลูกศิษย์ ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักของยักษ์กับสาวน้อยใสซื่ออย่าง ปเรียนน์จันทร์ เรื่องราวดำเนินไปอย่างค่อย ๆ สนุก ๆ ขึ้นจนเกิดความประทับใจในบทสนทนาระหว่างพระเอกนางเอกเลยนำมาเป็นประโยคเด็ดที่ชอบ ที่ว่า…
“ทำไมพ่อสุระถึงไม่รับดอกไม้ไว้” เจ้าตัวเล็กเอ่ยถามขณะที่คางมนนี้เกยลงกับบ่าแกร่งเขา
“ดอกปาริชาตมีกลิ่นหอมก็จริง หากแต่มีฤทธิ์ทำให้มึนเมาและระลึกชาติได้ปเรียนน์จันทร์” สุระอสุราเอ่ยตอบไปตามตรง
“ก็ดีไม่ใช่เหรอ จะได้รู้ว่าชาติที่แล้วเป็นอะไร” ร่างบางผละออกจากบ่าใหญ่ ขยับตัวขึ้นมองใบหน้าคมของดวงใจเธออย่างสงสัยในเหตุผลของเขา
“ไม่ดีหรอกปเรียนน์จันทร์ ชาตินี้ของข้า…ข้าพบเจ้าแล้ว ข้าไม่อยากรับรู้อีกว่าเคยเกิดเป็นอะไร เคยรักใคร ข้ารู้เพียงว่าต่อจากนี้ไป เจ้าจะเป็นเพียงคนเดียวที่ข้ารัก และข้าพร้อมจะมอบชีวิตให้” สุระอสุราเอ่ยตอบ น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นดังก้องกังวานเข้าไปในโสตของเธอเสียจนทำเอาใบหน้างามนี้แดงแจ๋ ริมฝีปากเล็กๆ ของปเรียนน์จันทร์ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างเขินอาย แขนเรียวเล็กรีบกระชับโอบกอดต้นคอหนานั้นอีกครา กระซิบลงข้างใบหูใหญ่เรียวแหลมนั้น เอื้อนเอ่ยคำรักของเธอให้แก่ยักษาผู้นี้แต่เพียงผู้เดียว
คงอยากเจอผู้ชายที่รักจริง รักมั่นคงเหมือน ‘พ่อสุระ’ ใช่ไหมคะ?
